(Iurus dufoureius)
Ο σκορπιός, το πιο παλιό χερσαίο αρθρόποδο, ανήκει στην οικογένεια των Αρθρόποδων και στο γένος των Αραχνοειδών. Το εμπρός μέρος του κορμού του ονομάζεται κεφαλοθώρακας. Έχει τέσσερα ζεύγη ποδιών. Έχει μεγάλη ουρά που την αποτελούν έξι κόμβοι, όπου ο τελευταίος καταλήγει σε ένα καμπυλωτό κεντρί που εκρέει δηλητήριο. Μπροστά έχει δύο ισχυρές δαγκάνες σε μπράτσα. Έχει δύο μικρά μάτια και άλλα 3-5 μικρότερα. Είναι ωοζωοτόκος και ο θηλυκός συχνά μετά το ζευγάρωμα τρώει τον αρσενικό. Ο θηλυκός κρατά στη ράχη τα μικρά του. Το μήκος του φτάνει τα 3-5 εκατοστά. Ρυθμίζει κατά βούληση την ποσότητα του δηλητηρίου που εκβάλλει, ανάλογά με θύμα. Το τσίμπημα του σκορπιού που ζει στην Ευρώπη προκαλεί πόνους και ερεθίζει το δέρμα, δεν είναι όμως επικίνδυνο. Οι σκορπιοί που ζουν στον ισημερινό είναι πολύ επικίνδυνοι. Το δηλητήριο που έχουν στο αγκάθι στην άκρη της ουράς τους είναι θανατηφόρο περισσότερο για τα παιδιά, αλλά και για τους μεγάλους ανθρώπους. Το μέγεθός του είναι από 3 μέχρι 18 εκατοστά του μέτρου. Διαλέγει για κατοικία ξερές και πετρώδεις περιοχές. Στην Ευρώπη εμφανίζονται περισσότερο στην Ισπανία, την Ιταλία και τα Βαλκάνια. Διαβιούν μοναχικά και δεν αλλάζουν την περιοχή τους για όλη τους τη ζωή. Την ημέρα βρίσκουν καταφύγιο κάτω από πέτρες, στις σχισμάδες των βράχων ακόμα και μέσα στα σπίτια στις σκοτεινές γωνιές ή κάτω από έπιπλα. Τη νύχτα βγαίνουν προς αναζήτηση τροφής. Διατρέφονται με έντομα, αράχνες κι άλλα μικρά ζωύφια.
Η αναζήτηση συντρόφου είναι η μόνη αιτία που κάνει τον σκορπιό να αφήνει την κρύπτη του. Μετά το ζευγάρωμα, ο αρσενικός σκορπιός καθίσταται τροφή για τον θηλυκό και, ύστερα από λίγους μήνες, το θηλυκό γεννάει 20 με 30 αβγά. Η μητέρα βοηθάει με τις λαβίδες της να βγούνε τα μικρά από τ' αβγά. Αφού τα καθαρίσει, τα βάζει πάνω στη ράχη της, όπου μένουν περίπου 15 μέρες. Στο διάστημα αυτό η μητέρα μένει διαρκώς στη φωλιά της, χωρίς τρέφεται.
Στην Κρήτη έχουν καταγραφεί τρία είδη. Από αυτά, ο πιο μικρός (Euscorpius candiota) φτάνει τα 4 εκατοστά σε μήκος. Έχει χρώμα καφετί. Αγαπά τα υγρά μέρη και ζει σε πετρώδεις περιοχές και σε ξερολιθιές, από τα παράλια μέχρι τα 2.100 μέτρα υψόμετρο (στα Λευκά Όρη). Είναι, επίσης, δυνατό να βρεθεί σε κατοικημένες περιοχές, ακόμα και μέσα στις πόλεις, κατά τους χειμερινούς μήνες, όπου βρίσκει καταφύγιο,. Το δεύτερο είδος, ο κίτρινος σκορπιός με τις λεπτές δαγκάνες (Mesobuthus gibbosus) θεωρείται από τους μελετητές ως ο πιο δηλητηριώδης από όλους τους σκορπιούς του νησιού, χωρίς όμως να επιφέρει το θάνατο σε φυσιολογικές συνθήκες. Το τρίτο είδος (Iurus dufoureius) ξεπερνά σε μέγεθος όλους τους σκορπιούς της Κρήτης, φτάνει τα 11 εκατοστά σε μήκος και το χρώμα του είναι από σκούρο καφέ μέχρι μαύρο. Έχει πολύ χοντρές δαγκάνες και λεπτό μετάσωμα. Αγαπά τα υγρά μέρη και περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε στοές στο έδαφος ή σε λαγούμια που, είτε σκάβει ο ίδιος, είτε έχουν φτιάξει άλλα ζώα.
